Vandaag zoomen we in op jou als kenniswerker.
Wat betekenen die algemene problemen waar elke individu vandaag mee worstelt in de vorige blog opgelijst, nu precies voor jou als kenniswerker? Welke impact heeft die externe omgeving op jou, jij die betaald wordt om met creatieve oplossingen te komen, om duidelijk te communiceren, om je brains van 's morgens tot 's avonds slim en efficiënt in te zetten?
Volgens mij zijn de kenniswerkers de groep van de werkende bevolking die het zwaarst getroffen zijn door deze disruptieve fase vandaag die nog lang niet op haar hoogtepunt is.
De huidige én toekomstige uitdagingen van ambitieuze kenniswerkers zijn namelijk talrijk en nooit eerder ervaren. De uitdagingen zijn niet alleen van strategische, operationele, technologische maar vooral ook van menselijke aard. Peter Drucker, één van de invloedrijkste denkers op gebied van management en leiderschap, vat het goed samen:
"In a few 100 years, when the history of our time will be written from a long-term perspective, it is likely that the most important event historians will see it's not technology, not the internet, not ecommerce. It is an unprecedented change in the human condition. For the first time - literally - substantial and rapidly growing numbers of people have choices. For the first time, they will have to manage themselves. And society is totally unprepared for it." ~ Peter Drucker
We zijn een aantal zotte dingen voor waar gaan aannemen. We zijn een aantal extreme gedragingen als normaal gaan beschouwen. We zijn de overduidelijke signalen die onze body, mind & soul onafgebroken sturen, beginnen negeren.
Een gevolg van de snelheid van verandering. Een gevolg van de vloek van overvloed. Een gevolg van ons ingebakken kuddegedrag en de werking van ons oeroude brein. Een gevolg van een nieuwe ingrijpende omgeving waar niemand ons mee om leerde gaan.
We zijn anderen onbewust gaan modelleren en nemen ideeën, principes, stellingen klakkeloos over. Onze kwaliteit van denken wordt danig aangetast omdat we liever blijven spurten. We nemen geen 'denktijd', geen reflectietijd, geen hersteltijd waardoor we ons functioneren nog zelden in vraag stellen. Als we dan toch even vertragen, een blitsbezoek, een mini-break dan blijft het moeilijk die knop daarboven volledig 'off' te krijgen. Die onafgebroken ruis, die voelbaar aanwezige familiale en sociale druk op de achtergrond blijft ons denken en voelen bezoedelen.
"Insanity: doing the same thing over and over again and expecting different results". ~ Albert Einstein
De omgeving waarin wij vandaag leven is op korte tijd radicaal veranderd. Dit vraagt een diepgaande verandering in onze persoonlijke & professionele manier van denken, werken en leven. Houdbaar, haalbaar, plezant en op maat van jouw steeds evoluerende, groeiende persoonlijkheid. Een aanpak die het complexe weer naar de eenvoud, naar de essentie brengt. Die je afschermt van de jungle daarbuiten en je naar je persoonlijke oase brengt. Die met je samenwerkt om dat ene leven waarvan jij de lucky eigenaar bent, in al haar pracht, schoonheid en overvloed te ervaren. Zelfs in het midden van trauma's, pijn en verdriet. Zonder deze negatieve emoties en pijnlijke ervaringen was het onmogelijk om de kleine dingen te appreciëren en die intens gelukkige momenten te kunnen ervaren. Alles is verbonden. Het leven is holistisch.
Waarom blijven we het verder in hokjes, in compartimenten opdelen? Waarom blijven we slechts enkele onderdelen onze tijd, aandacht en energie geven terwijl we andere delen verwaarlozen, ook al weten we dat net daar het plezier en de voldoening liggen?
Je kan alles hebben wat je maar wil. Je kan alles worden wat je maar wil. Dit soort sloganesk taalgebruik duikt overal op waardoor we dit onbewust zijn gaan geloven. Maar een dergelijke mindset voedt niet alleen onrealistische verwachtingen, het legt ook onnodige druk bij jezelf (en veel ouders nietsvermoedend bij hun kinderen).
We maken de denkfout dat kiezen verliezen is terwijl net het omgekeerde waar is. Kiezen is bevrijdend!
De uitdaging ligt erin om te durven kiezen en dan volledig achter je keuze te gaan staan. Op z'n minst toch voor een bepaalde periode zodat je jezelf voldoende tijd geeft om te experimenteren, zodat je jezelf de kans geeft om geduldig en diepgaander dat persoonlijk interesseveld te exploreren.
En daar wringt 't schoentje. Vanaf het moment dat we dan eindelijk gekozen hebben, vandaag al een hels karwei op zich, geraakt dat stemmetje aan de praat.
'Had ik toch niet beter dit gekozen', 'Nu begin ik toch te twijfelen'. Of bij het eerste obstakel dat we tegenkomen, 'als ik voor X was gegaan had ik Y nu niet aan de hand'. We voelen ons miserabel en geven te snel op om dan naar de next shiny object te gaan.
We schrapen slechts de oppervlakkige laag af. Als 't niet snel genoeg vooruit gaat of te moeilijk wordt, gaan we alweer op zoek naar 't volgende want er is nog zoveel dat we aan ons kennisarsenaal willen toevoegen. Of we worden gewoonweg afgeleid. Zoveel bronnen van afleiding! Niet te doen! Je legt dat project even aan de kant, om op die andere afleiding in te gaan en je komt er nooit meer op terug, ook al was je er eerst laaiend enthousiast over. Het kan nooit deel van je identiteit worden. Je hebt het niet vaak genoeg toegepast. Übung macht den Meister. Je vergeet het en dus was je initiële inspanning en goede intentie eigenlijk verloren tijd, energie en aandacht.
De verslaving aan het 'buzyness' gevoel dat we krijgen door ons oppervlakkig te focussen op de 'trivial many' in plaats van productief diepgaand aan de 'vital few' te werken houdt ons draaiend in de welgekende vicieuze cirkels. (Deze termen komen van Greg McKeown en zijn 'Essentialism' concept. Zijn boek Essentialism behoort in mijn top 3 allertijden, absolute aanrader!)
Terwijl echt meesterschap, dat zoveel voldoening schenkt, veel langer je tijd, je energie en je aandacht vergt. Een topper worden (waardoor het deel van je identiteit wordt) in eender welk onderdeel van je persoonlijke en professionele leven is de enige manier om door te breken naar je volgende level, om die status-quo achter je te laten.
Het ligt dus allemaal veel genuanceerder en de oplossing is simpel (niet gemakkelijk!) en omvat 3 stappen:
Stap 1: Je moet kiezen. Je moet die 'vital few' voor jezelf selecteren. Decide!
Stap 2: Je moet volledig (met je hoofd, hart en handen) achter die keuze gaan staan. Je neemt er vrede mee dat je even met niets anders zal bezig zijn. Own it!
Stap 3: Intensief actie nemen op je beslissing voor een afgebakende periode waarvan je realistisch inschat die nodig is om die keuze alle kansen te geven. Achteraf evalueer je en pas je aan. Go all-in!
In jouw persoonlijke vital few is het wel mogelijk om alles te hebben!
Je geeft pas echt iets een kans als je je helemaal smijt. We klagen en zagen over ditjes en datjes, moeilijk hier, ambetant daar. Als je ergens maar voor de helft bij bent, reduceer je je slaagkans voor de helft. Het is eenvoudige wiskunde. Zolang dat echte commitment, dat diepe engagement er niet is, wordt het extra zwaar iets vol te houden. Je keuzes krijgen niet de kans om tot volle bloei te komen. We kiezen dan snel weer iets anders zonder het begonnen werk af te maken. Dat diepe contentement, die echte voldoening ervaren we zo veel te weinig.
Hetzelfde gebeurt met de vervagende grenzen tussen werk en privé, tussen in- en ontspanning. We hebben het moeilijk om ontspannen te relaxen, echt genieten zonder in 't achterhoofd met 't werk of home issues bezig te zijn. Of we denken ontspannend voor tv te liggen maar checken ondertussen de mails, scrollen de feeds. Je aandacht is versplinterd en je geraakt overspannen, niet ontspannen.
Eén van mijn coaches Dan Sullivan verwoordt dit grandioos:
"Wherever you are, be there."
Geweldig toch vijf woorden, verpletterend wijs!
'Hoe gaat het met je? Kan ik even iets delen?' De ander 'drukdrukdruk'. Ok, we zijn uitgepraat, denk ik dan bij mezelf. Mocht ik 't luidop uitspreken dan heb ik bijna geen conversaties meer ;).
Standaard ratelen we dit antwoord af en zijn het als een badge of honor gaan beschouwen. Het moet zo om erbij te horen. Stel je voor dat iemand die je kent met heel wat verantwoordelijkheden antwoordt: 'Ik maak tijd voor je'. Daar word je toch instant gelukkig van. Je kan terecht bij iemand op die zeldzame dag dat jij echt een luisterend oor of een klankbord nodig hebt, omdat die persoon spontane momenten, onverwachte telefoontjes in zijn/haar planning inbouwt.
Een kameraad zei me onlangs dat hij geshockeerd was (niet slecht bedoeld maar omdat het zo ongewoon is) toen hij belde om af te spreken en mijn antwoord 'ten vroegste binnen zes maanden' was. Wat zijn zes maanden of zelfs drie jaar op een mensenleven? Dit perspectief op tijd heeft me veel rust gebracht. Als je met iets bezigs bent dat je beste zelf vraagt, dat je beste energie, tijd en aandacht vergt, betekent dat meestal voor een periode neen zeggen op andere dingen die ook allemaal plezant en waardevol zijn. Het leven gebeurt parallel maar je kan enkel met een paar 'vital few' keuzes tegelijkertijd bezig zijn. Dat is althans mijn ervaring en het enige wat voor mij gewerkt heeft om mijn gewenste leven vorm te geven.
Of straffer nog, 'slapen doe ik wel als ik dood ben'. Mijn startpunt voor mijn Toksers in elk traject is van je slaap een prioriteit maken. Uiteraard kunnen er al eens dagen zijn dat dit niet haalbaar is (met alle respect voor ouders met kids of zieke familieleden die extra zorg vragen) maar in de regel wordt dit je non-negotiable. Heb je het hier moeilijk mee, sla er dan zeker eens de wetenschappelijke studies op na. Slaap inhalen is een fabel. En zoals een chronisch slaaptekort of nutritioneel voedingstekort zie je de gevolgen pas op langere termijn. Net als met roken. In je twenties zie of voel je niets maar de boemerang komt terug. De zombies onder ons weten zelfs niet meer hoe het voelt om uitgeslapen en uitgerust te leven.
Wat we daarbij over het hoofd zien is de invloed van die onderliggende uitputting op je dagelijkse gedrag, je vermogen om de juiste beslissingen te nemen, je productiviteit. Het brengt verre van je beste kwaliteiten naar boven.
You can't fool the body and the brain. Uitputting en stress zijn onze grootste onzichtbare vijanden.
De dapperen die het aandurven één of meerdere trapjes af te zakken op de carrièreladder of voor een totaal nieuwe ladder te kiezen, krijgen al eens scherpe opmerkingen te horen. Diegenen die een sabbatical nemen doen het doorgaans met 'Goed voor jou maar dat kan ik mij niet permiteren'. Promotie is waar we als maatschappij op gefocust zijn. We zijn gaan geloven dat 't enkel in stijgende of gelijklopende lijn moet. Een dalende lijn, daar is iets mis.
Terwijl er zoveel lijnen mogelijk zijn als er mensen zijn. Ieders ervaring is uniek en persoonlijk.
Toen ik na mijn persoonlijk kantelpunt ervoor koos om die ladder, waar ik voor mijn jonge leeftijd al vrij hoog opgeklommen was, vaarwel te zeggen mocht ik alvast op veel onbegrip rekenen. De labels die erop mij geplakt zijn herhaal ik hier liever niet. Mijn radicale carrièreswitch startte meer dan tien jaar geleden, ondertussen is het gelukkig minder uitzonderlijk.
Bewust een job zoeken met minder verantwoordelijkheden zodat ik opnieuw kon gaan studeren (nog steeds gecombineerd met een fulltime job) bracht één groot voordeel. Je vindt makkelijker werk omdat je 'overgekwalificeerd' bent en bereid bent onderbetaald aan de slag te gaan. Op die manier kwam ruimte, tijd en energie vrij om nieuwe dingen uit te proberen, nieuwe expertise op te bouwen. Die keuze betekende minder inkomen, minder 'status', minder vrienden, een andere levensstijl. Wat mij betreft, een extreem veel beter leven. Ondanks het feit dat je op weinig steun, een hoop kritische stiltes en veel 'gefronste wenkbrauwen' kan rekenen (vooral dan als je dingen doet die mislukken), je leven zo beginnen inrichten dat je op termijn volledig op jouw maat en volgens jouw waarden kan leven gebaseerd op je eigen inspanningen en alle verantwoordelijkheden die daarbij komen, laat al de rest in het niets verdwijnen.
In deze context, steken twee andere fenomenen de kop op:
De gouden kooi valkuil
Ik zie het rondom me veel te vaak dan me lief is. Hoeveel mensen liever ongelukkig en gefrustreerd in een situatie blijven dan uit hun vicieuze cirkel te stappen. Het is allesbehalve evident en neem zeker geen impulsieve onvoorbereide beslissingen. Maar in plaats van vooral aan de worst-case-scenario's te denken, wat als je van je kleine gouden kooi een open gouden veld kan maken?
Je hoeft ook niet meteen iets extreems te doen. Begin met kleine dingen. Volg die cursus, blokkeer je agenda voor zelfzorg, pauzeer even je sociale verplichtingen. Kijk wat dat met je doet. Misschien is het wel tijd om uit te kijken naar een andere job, vooral dan in een bedrijf dat mensgericht onderneemt en je niet uitperst als een citroen. Rondkijken betekent nog niet je ontslag indienen. Of waarom niet bewust wat minder werken. Geld is er in overvloed en kan je op elk moment waarop jij dat beslist weer gaan verdienen. Je tijd echter wordt schaarser.
Een relatie waar je niet langer het beste uit elkaar naar boven haalt, waar je interesses zo ver uit elkaar gegroeid zijn, waar zelfs het idee van relatietherapie je geen vonk geeft. Als je zoveel en zolang geprobeerd hebt en toch met een groot gemis overblijft. Gun het elkaar, een ander leven. Dat is toch wat ik onder liefde versta. Elkaar durven loslaten als je weet dat samen één en één is geworden en niet langer dat team dat het ooit was.
Wat voor mij het beste werkt als ik grote beslissingen moet nemen, enkel voor mezelf of waar anderen impact van gaan hebben, dan haal ik de eindigheid van het leven erbij. Dat brengt mij het beste perspectief. Stephen Covey leerde me mijn beslissingsproces te beginnen met 'the end in mind'. Het is vaak diegene die zich het meest 'bewust' is van de omvang en diepte van de situatie, die het best geplaatst is om te oordelen en mogelijk een moeilijke knoop moet doorhakken waar de ander dat niet kan maar diep beseft dat het de beste beslissing is.
De ondernemershype
Tegenwoordig lijkt het bijna alsof je moet kiezen tussen je huidige job of zelfstandig worden. Dat het enkel als ondernemer of freelancer is dat je 'je ding kan doen'. Dat klopt helemaal niet. Je kan absoluut je volledig ontplooien en verder ontwikkelen in een bedrijfscontext. Hetzij dan in het juiste bedrijf dat je welbevinden centraal stelt en jouw persoonlijke doelen naast de bedrijfsdoelen stelt. Die bedrijven bestaan en zullen enkel in aantal toenemen. Ik ben ervan overtuigd dat de meeste organisaties 'geforceerd' zullen worden om een menselijker beleid te voeren. Zoals ik eerder al elders schreef, aan alles zijn restricties.
Het ondernemerschap is niet voor iedereen. Het wordt vandaag maar al te makkelijk voorgesteld. Zelfs een cursus bedrijfsbeheer volgen is niet meer nodig. Ga met ondernemers praten, doe uitvoerig je research, maak een strategisch plan gekoppeld aan dagelijkse acties, bouw een financiële buffer op en begin klein. Als je dat innerlijke vuur voelt branden, je hoofd en hart dolenthousiast op volle toeren draaien, dan is het hoogtijd om de sprong te wagen. Wat kan er mislopen? Veel en niets. Je bent vooral één intense levenservaring rijker. Ondernemerschap is naast ouderschap de meest ingrijpende verandering voor je persoonlijke & professionele ontwikkeling. Je zelfkennis en mensenkennis opgetilt naar een ander niveau.
Als je zoveel jaren dienst heb, krijg je automatisch de verantwoordelijkheid om een team te leiden. Dat is heel wat managers overkomen die nu teams leiden. Vandaag zie dit fenomeen minder en minder maar dat neemt niet weg dat er nu nog heel wat kenniswerkers op een functie zitten waarvoor zij niet de meest geschikte persoon zijn. Het opklimmen van de ladder met de daarbij horende voordelen en status zijn doorslaggevender dan ervoor bedanken omdat het je niet in je kracht zet.
Continu jezelf vergelijken met je collega's, je broer/zus, je kameraden, je buren... in plaats van met jouw eigen versie één of drie jaar geleden. Het heeft geen zin om jouw messy binnenkant met die opgeblonken buitenkant van een ander te vergelijken. Als er één ding is dat mijn levenservaring me tot nu toe leerde is dat 'niets is wat het lijkt'.
En van mijn coach Dan Sullivan leerde ik de volgende techniek:
"Measure the gain not the gap."
We zijn doorgaans gefocust op alles wat we nog moeten doen, wat we nog allemaal voor de boeg hebben. Zelden kijken we terug naar de weg die we al afgelegd hebben, naar hoe ver we al gekomen zijn.
We vergelijken onze dag vandaag met ons ideale toekomstbeeld en zien dan meestal al die dingen die we willen maar er nog niet zijn of niet voldoende zijn. Maar je ideale toekomstbeeld is continu in beweging. Naarmate jij evolueert en groeit zal ook je toekomstbeeld veranderen. Er is dus ook geen finish line, geen eindbestemming die moet bereikt worden. Het onderweg zijn is het enige wat telt.
Geld uitgeven aan materiële dingen eerst. Investeren in mezelf, dat heb ik op school al gedaan of is de taak van de werkgever. Wat je niet traint, wat je niet gebruikt, sterft af. Dat is een natuurwet. Je spieren zijn daar het duidelijkste voorbeeld van. Van zodra je stopt met fitness of een andere sportactiviteit, zal je snel je spiermassa verliezen. Dit geldt ook voor je intellectueel, emotioneel, mentaal en creatief vermogen. Rust roest.
We spenderen veel aan onze buitenkant, terwijl je binnenkant om een kwaliteitsvolle investering schreeuwt. Die essentiële dingen krijgen vaak pas onze aandacht als het vijf over twaalf is. Als je in een diep dal zit. Dat hoeft helemaal niet zo te zijn. Preventief en pro-actief aan jezelf werken betekent niet dat je eerst een burnout, bore-out of depressie moet gehad hebben.
Je kent die tv reality shows wel waar experts mensen helpen die hun huis niet meer binnen of buiten kunnen omdat ze een extreme verzamelwoede hebben. Schrijnende taferelen.
Dat gebeurt nu en masse met digitale informatie. Dit gedrag bezorgt je namelijk kleine dopamine shots. We zitten op bergen kennis en intellectuele waarde maar durven het niet uit te geven. We willen die toptips voor onszelf houden, we laten anderen in de waan. We hebben kennis van internationale gerenommeerde experts in onze digitale folders maar doen er niets mee. We blijven verder obsessief consumeren en verzamelen maar gaan niet verder in het toepassen ervan. Wat een gemiste kans!
We volgen cursussen en lezen boeken. We hebben goede intenties. Een week later weet je nog amper wat je geleerd of gelezen hebt. Ook hier consumeren we passief. We maken geen notities of als we ze maken vinden we ze niet meteen terug en laten het dan maar. Dit is ondertussen een ongelukkig patroon bij vele kenniswerkers. We doen initiële grote inspanningen die dan alweer snel in 't water vallen. Uit de veelheid aan opties hebben we eindelijk gekozen. We doen de heavy lift en dan laten we het momentum wegglijden. What a waste of your time, energy and attention!
Vandaag overleven is waar we mee bezig zijn. We horen toch overal dat we in het nu moeten leven?
In het nu leven is zeker belangrijk maar veel crucialer is om dat te koppelen aan waar je straks wil zijn. Strategisch denken over waar we naartoe willen, hoe we daar naar toe willen en met wie, daar is niemand fel mee bezig. Intentioneel je pad uittekenen is voor dromers klinkt het. Grote denkfout, je heden loskoppelen van je toekomst.
Het aantal mensen dat op een dag wakker wordt in een leven dat ze eigenlijk niet willen blijft toenemen. Als een topacteur in een slechte film. Van zodra we de lange termijn veel meer naar de voorgrond brengen, valt er heel wat stress, druk en twijfel weg.
Aantrekkelijk en relevant blijven in die ‘war for talent’ is als kenniswerker je grootste bekommernis. Het was al een ding voor corona, nu kan je er niet meer omheen.
Vooral de jobs bij de coolste bedrijven, die een human-centered en people-first beleid hanteren, zijn erg in trek. Terecht! Die topbedrijven stimuleren namelijk levenslang leren en stellen de professionele ontwikkeling en het welbevinden van hun medewerkers centraal. Zij verwachten wel, vinden het zelfs vanzelfsprekend dat jij als ambitieuze kenniswerker jezelf kan leiden. De bedrijven van de toekomst die zullen overleven gaan ervan uit dat je je werk voor elkaar krijgt zonder veel instructies.
De kenniswerker die daar uitpakt met draaien op vijf uur slaap, laat in de avond nog emails ligt te sturen, onnodige vergaderingen vastlegt, wordt scheef bekeken en zal zich snel moeten herpakken. Voor die bedrijven zijn dat immers signalen dat je geen prioriteiten weet te stellen, dat je de grenzen van je collega's en vooral je eigen grenzen niet respecteert. Dat je snel opgebrand zal zijn.
"We have moved from the Age of Manpower to the Age of Mindpower. In this new age, you are no longer rewarded for the hours you put in but for what you put into those hours."~ Brian Tracy
We pakken het doorgaans zo aan:
- Multitasken à volonté, 't toch liever zelf willen doen, in afleidingen gezogen worden, onderbrekingen toelaten, je agenda tjokvol plannen...
- De emailinbox die oorspronkelijk bedoeld was voor asynchronische communicatie, is ondertussen je centrale planbureau.
- De manier waarop we doelen stellen, taken bepalen, projecten managen is in heel wat organisaties en bedrijven volledig achterhaald.
- We spreken niet dezelfde taal waardoor we andere verwachtingen krijgen. Zo hebben we 20 verschillende definities voor een project. Nog meer verschillende methodes om je doelen te stellen. Als we het allemaal anders doen wordt het erg ingewikkeld en communicatie een stroef gedoe.
Bovendien houdt aanhoudende stress en informatie-uitputting je creativiteit en je potentieel tegen. We werken doorgaans naïef en allesbehalve efficiënt.
Een vals gevoel van iets afgewerkt te hebben versus een gevoel van iets betekenisvol gedaan te hebben is een groot verschil. Corona heeft dit scherp gesteld. Als je terugkijkt, werkte je aan heel wat zogezegd belangrijke projecten, grote prioriteiten van levensbelang, die dan plots van de tafel kunnen geveegd worden omdat iets van een hogere orde aandacht vraagt. Perspectief is wat we nodig hebben.
Ons brein wordt getriggerd door wat nieuw en shiny is.
We zijn ook diep sociale wezens waardoor we willen deelnemen aan de conversatie. Met de Slack, Yammer, Whatsapp of andere instant interne messenger systemen worden we gewoon in de conversaties gezogen.
Het is sterker dan onszelf omdat we zo gewired zijn. Als we onze omgeving en haar triggers niet intentioneel plannen, niet afbakenen, niet filteren, wordt het een titanenstrijd.
Zelfs met een doorgedreven digitalisering staan vele huizen op drijfzand. Het zijn namelijk niet de tools, de systemen, de technologie die de heilige graal zijn, het is onze manier van werken en van denken.
Onze workflow, de manier waarop wij die systemen gebruiken, dat is het hete hangijzer. Hoe je die systemen input geeft, hoe consistent je die onderhoudt, je duidelijke communicatie hierrond. Allemaal menselijke aspecten die de technologie maken of kraken. Dit is een grote valkuil. Je kan van je digitaal systeem een grote puinhoop maken. En we blijven tech maar de schuld geven.
Het digitale tijdperk staat bovendien nog in haar kinderschoenen. Hoe langer je wacht met het aanpakken van de fundamenten, hoe moeilijker je het in de toekomst zal hebben. Ik zeg dit niet om je angstig te maken. Ik zeg dit om je te motiveren nu in actie te komen.
Het antwoord dat ik regelmatig te horen krijg. 'Ja maar mijn baas werkt niet op die manier' of 'Bij mij op 't werk draaien ze nog op oude systemen'. Ik begrijp dat je werkmethode van je werkgever niet kan veranderen, noch die van je teamleader of afdelingshoofd. Laat dat echter geen excuus zijn. Je schiet alleen maar in je eigen voet met zo'n mentaliteit.
Begin met het uitbouwen van de fundamenten van je persoonlijk digitaal systeem. Apart van wat er op je werk gebruikt wordt. Dat wordt namelijk je grootste troef in de toekomst. Eens je je persoonlijk systeem op de rails hebt, wordt dat een soort plug in, dat je in alle andere systemen kan klikken. Lijkt onmogelijk? Ik en vele anderen doen het zo!
Er zijn namelijk 1001 verschillende apps en project management systemen. Elke dag komen er nieuwe spelers op de markt. Dat is net mijn punt. Je kan onmogelijk weten welk systeem je organisatie volgend jaar beslist in te voeren. Het komt altijd neer op je eigen manier van werken, van organiseren, van plannen.
En je hebt een robuust duurzaam systeem nodig dat niet om de haverklap verandert. Je gedrag veranderen is al moeilijk genoeg. Als je je dan eindelijk een workflow eigen hebt gemaakt die voor jou werkt en je geforceerd wordt een ander te gebruiken, is dat enorm frustrerend.
Vandaar dat ik er zo hard voor pleit dat iedereen een eigen systeem moet hebben. Een eigen Personal Operating System. Zoals je computer op een Windows of Mac systeem draait.
Je kan je taken, doelen, projecten in jouw persoonlijke systeem managen zodat jouw persoonlijke workflow georganiseerd wordt volledig op jouw maat en je persoonlijke en professionele leven geïntegreerd. Achteraf kan je dit heel eenvoudig overzetten in eender welk ander systeem waar je in de toekomst van buitenaf 'verplicht' wordt mee te werken. Dit is één van de resultaten die het Toks-canvas je brengt.
"First, master fundamentals. Then, play infinite games." ~ James Stuber